Χθες μου μίλαγες για την επίγεια περιουσία
Την σημασία του να έχει κανείς την σωστή πορεία
Για την ασφάλεια που σου προσφέρει η κοινωνία
Σου έλεγα πως η μόνη μου χαρά είναι η ζωή μου να γίνει μια δυνατή ταινία
Μόνο στα ταξίδια της ψυχής γνωρίζω την ζωή
Το βλέμμα σου φρικαρισμένο
Με κοίταζε με απελπισία και οργή
Ήθελες τόσο να με σώσεις από τον εαυτό μου
Να μ’ αγκαλιάσεις, τον δρόμο μου να χαράξεις
Το χαμένο σου πρόβατο στην στάνη να ξαναφέρεις
Δεν είναι αργά μου έλεγες, να αλλάξεις.
Και ‘γω την ζωή σου την κοινή κοίταζα με φρίκη
Σου μίλαγα για τα αστέρια που μου χάρισε ο ουρανός
Για την αγάπη που ένιωσα
Για ένα σύμπαν διαφορετικό
Για βαλίτσες γεμάτες δρόμους
Με ρωτάς σε ποια τράπεζα δέχονται την περιουσία μου
Μα πώς να σου εξηγήσω,
πώς να καταλάβεις, την ανυπαρξία
εκείνου που υπάρχει μόνο στα χαρτιά
και ζει για την κοινωνία?
Σου κρέμασαν την ταμπελίτσα της τιμής
Και σε καταχώνιασαν σ’ ένα ράφι
Πόσο ξεπούλησες αλήθεια τα όνειρά σου?